Türkiye Cumhuriyeti yüzüncü yılını kutluyor / La République de Turquie célèbre son centenaire.

Nous sommes le 28 octobre 1923, la Turquie a traversé la période la plus difficile de son histoire.

De 1911 à 1923, le peuple turc voit se succéder des guerres ininterrompues :

• Guerre de Libye (contre l’Italie),
• Guerre des Balkans (contre la Bulgarie, Serbie, Grèce et Monténégro),
• Première Guerre mondiale (contre principalement la France et ses colonies, l’Empire britannique et ses colonies, la Russie),
• Guerre d’indépendance (contre l’Empire britannique et ses colonies, la France, ses colonies et les légions arméniennes, la Grèce, etc.).

En 1918, à la fin de la Première Guerre mondiale, la Turquie est dans le camp des vaincus. Le 30 octobre 1918, l’armistice de Mudros (port de l’île de Lemnos en mer Egée) est signé sur le cuirassé Agamemnon entre l’Empire ottoman et les puissances alliées.

Prétextant des opérations de déminages, la marine alliée franchit les Dardanelles et atteint Istanbul qui est occupée dès le 13 novembre 1918 par les Français, les Britanniques et les Grecs.

Les Britanniques et les Français, avec qui collaborent des légions arméniennes, commencent à envahir la Cilicie et les régions alentour, commettant des massacres sur les populations civiles turques.

Ainsi, l’armistice de Mudros se transforme en occupation et projet d’annexion de la Turquie par les puissances impérialistes.

En tout, ce seront près de 500 000 soldats qui occuperont les territoires turcs de 1919 à 1922 :

• Royaume de Grèce : 250 000 soldats en 1922,
• France : 60 000 soldats,
• Empire britannique : 40 000 soldats,
• Arménie : 30 000 irréguliers,
• Rebelles internes : 60 000 miliciens.

En mai 1919, l’armée de Grèce occupe Izmir et les régions alentour, et jusqu’en août 1920 occupera une importante partie du nord-ouest de la Turquie, commettant d’innombrables massacres sur les civils turcs – l’objectif étant d’annexer les territoires occupés et de chasser ou d’annihiler les populations civiles turques.

Contre l’occupation des territoires turcs par les armées britannique, française, grecque et arménienne, la résistance turque, commandée par Mustafa Kemal Atatürk, s’organise.

Des batailles seront gagnées, perdues contre les forces armées impérialistes occidentales lors de cette guerre d’indépendance, qui est une question de vie ou de mort pour le peuple, la nation turcs.

En août 1922, la Grande offensive de l’armée de la Grande Assemblée nationale permet de vaincre l’armée d’occupation grecque.

Les territoires de la Turquie sont libérés de l’occupation des armées d’occupation occidentales.

Le 24 juillet 1923, le traité de Lausanne est signé qui définit, entre autres, les frontières de la Turquie.

23 septembre, les dernières troupes d’occupation alliées quittent Istanbul.

6 octobre, les troupes turques sous le commandement de Şükrü Naili Pacha, qui avait repris Üsküdar la veille, entrent à Istanbul pour reprendre la ville et assurer le contrôle total jusqu’à Şile le 7 octobre et Çatalca le 8 octobre.

Le 28 octobre 1923, Mustafa Kemal Atatürk organise un diner dans le palais de Cankaya à Ankara lors duquel il annonce à ses proches qui ont combattu avec lui à la guerre d’indépendance : « demain, nous proclamerons la République. »

En effet, la guerre d’indépendance avait été gagnée contre les forces armées d’occupation occidentale (britanniques, françaises, grecques) qui voulaient chasser ou annihiler le peuple turc de ses terres natales, néanmoins, il fallait que cette victoire soit pérenne.

A cette époque déjà, et encore plus de nos jours, le système démocratique permet de démultiplier la puissance d’un l’Etat.

En effet, en impliquant tout un peuple au fonctionnement de l’Etat, en faisant reposer l’effectivité du pouvoir sur un peuple, par l’intermédiaire de ses représentants, et non sur un groupe restreint de leaders (démocratie = pouvoir du peuple), l’Etat se retrouve renforcé et stabilisé dans son existence.

A condition évidemment que le peuple soit constitué d’individus savants ou du moins sachants, le savoir permettant d’éclairer et de contrôler son environnement, d’où l’importance d’un système éducatif performant, soit également constitué d’individus réalistes, c’est-à-dire laïcs, et que le système social soit égalitaire, afin que chaque individu participe sincèrement, sans sentiment d’ostracisme, de l’Etat.

De nos jours, cependant, en Occident une partie de la société organisée (citoyens lambdas, associations, médias etc.) est en collaboration avec l’Etat et court-circuite les liens transparents entre les individus, le fonctionnement, les normes et lois légales des démocraties, et rend ainsi opaque, inégalitaire et arbitraire ce fonctionnement.

Ce mode de fonctionnement étatique en Occident d’une partie de la société organisée en collaboration avec l’Etat, rend le fonctionnement de l’Etat encore plus efficient, efficace, mais rend aussi caduc la démocratie et, ainsi, ne peut plus être qualifié de système démocratique.

Ainsi, de nos jours l’effectivité du pouvoir dans les grands pays occidentaux, qui collabore par ailleurs entre eux, repose sur ce mode d’organisation « partie du monde civil en collaboration avec l’Etat », que l’on peut qualifier d’oligarchie, de synarchie et est porté par une idéologie pro-occidentale qui prend pour cible les autres parties du monde.

Mustafa Kemal Atatürk savait que l’avenir pérenne de la Turquie passait par la République, c’est-à-dire la démocratie, ce qu’il ignorait ce sont les nouveaux modes d’organisation dans lesquels évolueraient les « démocraties » occidentales, où une partie de la population dopée par l’Etat, dopée à l’Etat, agit opaquement, dissimulée derrière des organisations soi-disant gauchistes, internationalistes, et en court-circuitant, enfreignant les conventions explicites ou tacites des relations étatiques ou sociales, de manière à constituer une force offensive contre les autres peuples.

Ce 29 octobre 2023 de célébration du centenaire de la proclamation de la République de Turquie, rendons hommage à Mustafa Kemal Atatürk d’avoir créé la République, système dans lequel tous les individus ont des droits égaux, peuvent être réalistes, savants et responsables de leur existence, c’est-à-dire libres.

La République de Turquie est cette condition pour le peuple turc d’être des hommes libres et efficacement patriotes, c’est-à-dire qui ont le contrôle de leur destin, dans le cas contraire un peuple est condamné à plier l’échine devant d’autres peuples, d’accepter, d’intégrer leur domination.

Souhaitons que les générations présentes et futures turques sachent préserver et protéger la République en Turquie, et voient les dangers intérieurs et extérieurs qui la menacent.

Vive la République, vive la Turquie.

Makalenin Türkçesi:

Türkiye Cumhuriyeti yüzüncü yılını kutluyor.

Tarih 28 Ekim 1923’tü ve Türkiye tarihinin en zor döneminden geçiyordu.

Türk halkı 1911’den 1923’e kadar kesintisiz bir savaşlar silsilesine tanık oldu:

• Libya Savaşı (İtalya’ya karşı),
• Balkan Savaşı (Bulgaristan, Sırbistan, Yunanistan ve Karadağ’a karşı),
• Birinci Dünya Savaşı (özellikle Fransa ve sömürgelerine, Britanya İmparatorluğu ve sömürgelerine, Rusya’ya karşı),
• Kurtuluş Savaşı (Britanya İmparatorluğu ve sömürgelerine, Fransa’ya, sömürgelerine ve Ermeni lejyonlarına, Yunanistan’a vb. karşı).

1918 yılında, Birinci Dünya Savaşı’nın sonunda Türkiye kaybeden taraftaydı. 30 Ekim 1918’de Osmanlı İmparatorluğu ile İtilaf Devletleri arasında Agamemnon zırhlısında Mondros Mütarekesi (Ege Denizi’ndeki Limni adasında bir liman) imzalandı.

Mayın temizleme operasyonlarını bahane eden Müttefik donanması Çanakkale Boğazı’nı geçerek 13 Kasım 1918’de Fransız, İngiliz ve Yunanlılar tarafından işgal edilen İstanbul’a ulaştı.

Ermeni lejyonlarının işbirliği yaptığı İngiliz ve Fransızlar, Kilikya ve çevresindeki bölgeleri işgal etmeye ve Türk sivil nüfusa karşı katliamlar yapmaya başladı.

Mondros Mütarekesi böylece bir işgale ve Türkiye’nin emperyalist güçler tarafından ilhak edilmesi planına dönüşüyordu.

Toplamda yaklaşık 500.000 asker 1919 ve 1922 yılları arasında Türk topraklarını işgal etmiştir:

• Yunanistan Krallığı: 1922’de 250.000 asker,
• Fransa: 60,000 asker,
• Britanya İmparatorluğu: 40,000 asker,
• Ermenistan Cumhuriyeti: 30,000 düzensiz asker,
• İç isyancılar: 60,000 milis.

Mayıs 1919’da Yunan ordusu İzmir ve çevresindeki bölgeleri işgal etti ve Ağustos 1920’ye kadar Türkiye’nin kuzeybatısının büyük bir bölümünü işgal ederek Türk sivillere yönelik sayısız katliam gerçekleştirdi – amaç işgal edilen toprakları ilhak etmek ve Türk sivil nüfusu sürmek veya yok etmekti.

Türk halkı ve milleti için bir ölüm kalım meselesi olan bu bağımsızlık savaşında Batılı emperyalist silahlı güçlere karşı muharebeler kazanılacak ve kaybedilecekti.

Ağustos 1922’de Büyük Millet Meclisi ordusunun Büyük Taarruzu Yunan işgal ordusunu yenilgiye uğrattı.

Türkiye’nin toprakları Batı ordularının işgalinden kurtarıldı.

24 Temmuz 1923 tarihinde, diğer hususların yanı sıra Türkiye’nin sınırlarını da belirleyen Lozan Antlaşması imzalandı.

23 Eylül: Son Müttefik işgal birlikleri İstanbul’dan ayrıldı.

6 Ekim, önceki gün Üsküdar’ı geri alan Şükrü Naili Paşa komutasındaki Türk birlikleri İstanbul’a girerek şehri geri alır ve 7 Ekim’de Şile’ye, 8 Ekim’de Çatalca’ya kadar kontrolü tamamen ele geçirir.

28 Ekim 1923’te Mustafa Kemal Atatürk, Ankara’daki Çankaya Köşkü’nde verdiği akşam yemeğinde, Kurtuluş Savaşı’nda kendisiyle birlikte savaşmış olan arkadaşlarına: “Yarın Cumhuriyet’i ilan edeceğiz” açiliyordu.

Kurtuluş Savaşı, Türk halkını anavatanlarından sürmek isteyen işgalci Batılı silahlı güçlere (İngiliz, Fransız, Yunan) karşı kazanılmıştı, ancak bu zaferin kalıcı olması gerekiyordu.

Bugün olduğu gibi, o dönem de, demokratik sistem devletin gücünün katlanmasını mümkün kılmıştır.

Devletin işleyişine tüm halkı dahil ederek, iktidarın etkinliğini küçük bir liderler grubuna değil, temsilcileri aracılığıyla halka dayandırarak (demokrasi = halkın iktidarı), Devlet güçlendirilir ve varlığında istikrar sağlanır.

Tabii ki,  bilgi bireylerin çevrelerini aydınlatmalarını ve kontrol etmelerini sağladığından, halkın bilinçli bireylerden ya da en azından bilgili bireylerden oluşması lazım, – dolayısıyla yüksek performanslı bir eğitim sisteminin önemi – aynı zamanda gerçekçi, yani laik, bireylerden oluşması lazım, ve her bireyin dışlanmışlık hissetmeden Devlete içtenlikle katılması için, sosyal sistemin eşitlikçi olmasının önemi.

Ancak günümüzde Batı’da örgütlü toplumun bir kısmı (sıradan vatandaşlar, dernekler, medya, vs.) Devlet ile işbirliği yaparak bireyler ile demokrasilerin işleyişi, normları ve yasal mevzuatı arasındaki şeffaf bağları yaptırmakta, hatta yok etmekte ve böylece bu işleyişi opak, eşitsiz ve keyfi hale getirmektedir.

Batı’da toplumun bir kısmının devletle işbirliği içinde örgütlendiği bu devlet işleyiş biçimi, devletin işleyişini daha da verimli ve etkili kılmakla birlikte, demokrasiyi geçersiz kılmakta ve bu nedenle artık demokratik bir sistem olarak tanımlanamamaktadır.

Dolayısıyla bugün, birbirleriyle de işbirliği içinde olan büyük Batı ülkelerindeki iktidar etkinliği, bir oligarşi, bir sinarşi olarak tanımlanabilecek ve dünyanın diğer kısımlarını hedef alan Batı yanlısı bir ideoloji tarafından desteklenen bu “devletle işbirliği içindeki sivil dünyanın bir parçası” örgütlenme biçimine dayanmaktadır.

Mustafa Kemal Atatürk, Cumhuriyet’in, yani demokrasinin, Türkiye’nin uzun vadeli geleceğinin anahtarı olduğunu biliyordu, ancak günümüzde Batı “demokrasilerinde” kullanılacak yeni örgütlenme yöntemlerinden elbette habersizdi: Devlet tarafından dopinglenen nüfusun bir bölümü, diğer halklara karşı saldırgan bir güç oluşturmak için Devletin veya toplumsal ilişkilerin açık veya zımni geleneklerini atlayarak ve çiğneyerek şeffaf olmayan bir şekilde hareket etmeleri.

Türkiye Cumhuriyeti’nin ilanının yüzüncü yılını kutladığımız 29 Ekim 2023’te, tüm bireylerin eşit haklara sahip olduğu, gerçekçi, bilgili ve kendi varlığından sorumlu olabildiği, yani özgür olduğu bir sistem olan Cumhuriyeti yarattığı için Mustafa Kemal Atatürk’ü saygıyla analım.

Türkiye Cumhuriyeti, Türk halkının özgür insanlar ve etkin vatanseverler, yani kendi kaderini kontrol eden insanlar olmasının koşuludur, aksi takdirde bir halk diğer halkların önünde eğilmeye, onların egemenliğini kabul etmeye ve benimsemeye mahkumdur.

Umalım ki şimdiki ve gelecekteki Türk nesilleri Türkiye’de Cumhuriyeti nasıl koruyup kollayacaklarını bilsinler ve onu tehdit eden iç ve dış tehlikeleri görsünler.

Yaşasın Cumhuriyet, yaşasın Türkiye.